Ο δρόμος έχει την δική του ιστορία...

Το θυμάστε το άσμα της δεκαετίας του Πολυτεχνείου.....Αυτό μου ήρθε στο εθνικό οδικό δίκτυο όταν επέστρεφα....Αν η άσφαλτος είχε στόμα θα είχε κάνει δικό της κόμμα...Σίγουρα γιατί με τα τόσα λεφτά που έχουν πάρει για να φτιάξουν αυτό το δίκτυο την χρηματοδότηση για το κόμμα θα την είχε σίγουρη....Όσο για τους ψηφοφόρους του θα είχε όλους αυτούς που έχουν χάσει τους ανθρώπους στο δίκτυο αυτό από την κακοτεχνία του καθώς επίσης και όλους όσους ταλαιπωρούνται σιχτηριάζοντας την ώρα και την στιγμή που αποφάσισαν να πάνε μια εκδρομή ή να μετακινηθούν γιατί τους το επιβάλει η εργασία τους. Τα διόδια, οι ανύπαρκτες πινακίδες, ο φωτισμός καθώς και όλες οι λακούβες μαζί καθόνται καλά σε μια "κατάσταση" που το σύστημα έχει υποστηρίξει μέσα από διαδικασίες που βασίζονται στην λαμογιά, στο πολιτικό συμφέρον και πολλά άλλα ...Μια κατάσταση που όλα βυθίζονται στα "κακάκια" και εμείς απλά δεν κάνουμε τίποτα παρά μόνο οδηγούμε σε ένα δρόμο που βρωμάει από την δυσοσμία του όλου συστήματος που σαπίζει επειδή εμείς δεν αντιδρούμε, επειδή μας ενδιαφέρει μόνο "το κομμάτι του δρόμου που οδηγεί στο σπίτι μας" και αδιαφορούμε για όλα τα υπόλοιπα. Αλλά δεν καταλαβαίνουμε πώς όλα τα μονοπάτια της ζωής μας " όλοι οι δρόμοι " οδηγούν στο δικό μας κατώφλι είναι συνέχεια της ζωής και της ποιότητας που την διακατέχει. Ζωή χωρίς ποιότητα είναι φρούτο χωρίς γεύση ....